ευυπότακτος

-η, -ο (Μ εὐυπότακτος, -ον)

αυτός που υπακούει εύκολα, που υποτάσσεται εύκολα

μσν.

το ουδ. ως ουσ. τὸ εὐυπότακτον

η υποταγή, η πρόθυμη υπακοή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + υπό-τακτος (< υπο-τάσσω)].